11 το ομαδικό τσατ της πολυκατοικίας του Φαντασμένιου

Χέζει η αρκούδα στο δάσος; Bγαίνει ο ήλιος από την ανατολή κάθε πρωί; Έχει ο καφές καφεΐνη; Έχουν τα ακραία μουσικά φαινόμενα τα καλύτερα indie δισκάκια που δεν θα βρείτε πουθενά αλλού; Τα λέγαμε και τον περασμένο Μάιο αγαπητή αναγνώστρια ότι πρέπει οπωσδήποτε να ακούσεις το Something Soft των αγριεμένων M(h)aol. To Something Soft δεν είναι κάτι μαλακό. Εντάξει κάθε μέρα ποστ θα γράψει και καμιά μαλακία ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να είναι όλη την ώρα τέλειος για να μην σας λείψει εσάς η διασκέδαση. Ο ήχος είναι το κατά φαντασμένιο καλό indie rock, το κιμ γκορντονικο, με την μελωδία του αλλά και με την βρωμιά του. Ως προς τη θεματολογία, σε αυτή τη συνέντευξη τους έλεγαν πως τα περισσότερα τραγούδια τους είναι για τον φεμινισμό ή τα σκυλιά. Μιλάμε λοιπόν για έναν απολαυστικό, κομφορτ δίσκο σαν το ομαδικό τσατ της πολυκατοικίας του Φαντασμένιου. 

Αχ το τσατ της πολυκατοικίας του Φαντασμένιου, αυτός ο μαγικός χώρος που τα πάντα μπορούν να συμβούν, ξεκινάει ένας να μιλάει για τη χαλασμένη πόρτα του γκαράζ και μπορεί να πάει η κουβέντα από το μεταναστευτικό, την κλιματική αλλαγή, την ηθική κρίση, τον Αλαφούζο, το καλημέρα ζωή, τα πειράματα στο σερν, τον πόλεμο του Βιετναμ, το σκάνδαλο Κεντέρη, την αστυφιλία, την φυσική της 2ας λυκείου, να πέσουν μια δύο μπηχτές και επειδή έχει πάει 9 το πρωί να πεταχτεί κάποιος και να πει ΚΑΛΗΜΕΡΑ, και να αρχίσουν μετά οι καλημέρες να πέφτουν σαν τα επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής του Φραπέ, και τσουπ σήμερα είναι της Αγίας Πελαγίας, Χρόνια πολλά σε όλους, υγεία, καλημέρα, χρόνια πολλά, υγεία, καλημέρα, Αγία Πελαγία, καλημέρα, χρόνια πολλά, επίσης, καλημέρα, καλημέρα, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α και έχει φτάσει 28η Οκτώβρη και η πόρτα του γκαραζ ακόμα να κατέβει αλλά ας έχουμε δεκαεφτά απόψεις για το αν θα πρέπει να στολιστεί η είσοδος και φυσικά καλημέρες να σκάνε από παντού και βουίζουν όλα στα 180 bpm σαν το τραγούδι Vin Diesel των Mhaol. Ναι έχουν τραγούδι με τίτλο Vin Diesel, καλημέρα. 

 

12 στο βασίλειο της ανυποληψίας

93 εκατομμύρια μίλια είναι η μέση απόσταση της Γης από τον ήλιο. Τόση πρέπει να είναι και η απόσταση του συγκροτήματος 93MillionMilesFromTheSun από την καταξίωση ως ένα από τα καλύτερα Shoegaze συγκροτήματα όλων των εποχών. Και κάπως έτσι ετούτο εδώ το μπλογκ παύλα βασίλειο της ανυποληψίας είναι το μόνο μέρος που συνεχίζει και ασχολείται μαζί τους. Στο #12 της φετινής φανταλίστας είναι το Let Go που κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 2024 οι θορυβοποιοί από το Ντονκάστερ. 

Η καρδούλα των 93 είναι οι όμορφες μελωδίες και οι βαριές κιθάρες, κάτι σαν πιο αγριεμένοι Slowdive (το 2017 είχαν βγάλει και ένα EP αφιερωμένο στους slowdive). Στο bandcamp ο μπροστάρης Nick Noble γράφει πως αυτή ήταν η πιο δύσκολη κυκλοφορία της μπάντας, πήρε άπειρο χρόνο για να βγει τελικά μόνο σε ηλεκτρονική μορφή. Στο ενδιάμεσο η μπάντα διαλύθηκε και επανασχηματίστηκε χωρίς ούτε οι ίδιοι να το καταλάβουν. Το μήνυμα κλείνει με τη δήλωση ότι οι 93 θα επιστρέψουν το 2025. Μακάρι τώρα που είμαστε και στην τρίτη παρουσία των My Bloody Valentine ο άγιος Βασίλης να φέρει νέο δίσκο 93 που αυτή τη φορά θα σκάσει ο κεράσης σαν κρότος. 

 

13 να κοιτάς το ταβάνι, τι μπορεί να σου κάνει;

Οι Dwarfs of East Agouza είναι μια μπάντα από το Κάιρο και αποτελείται από τους Maurice Louca, Sam Shalabi και Alan Bishop. Ο φετινός τους δίσκος Sasquatch Landslide κυκλοφόρησε από την constellation records. Όλοι οι δίσκοι φυσικά χρειάζονται προσοχή αλλά εδώ η ανάγκη είναι επιτακτική ομολογεί. Σε συνθήκες χαλί για χάζεμα στο κινητό ο δίσκος των Dwarfs μοιάζει άναρχος, ενοχλητικός με μόνη χρήση μια πιθανή αντικουνουπική δράση.  Αντίθετα με ένα καλό ηχητικό σύστημα, μια ακρόαση κοιτώντας απλά ένα λευκό ταβάνι το όλο πράγμα αρχίζει και βγάζει νόημα. 

Οι τρεις DoEA δεν είναι σίγουρα τυχαίοι, η λίστα με τα προτζεκτ που έχουν συμμετάσχει είναι μεγαλύτερη από τις σιωπές που επικαλέστηκε ο φραπές στην επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Βέβαια το "αρχίζει να βγάζει νόημα" εδώ είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις την αρχή του σύμπαντος, μάλλον το νόημα είναι να αφεθείς και να δεις που θα σε πάνε οι πειραματισμοί μέσα από Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. 

 

14 ΜΠΡΕΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Στο #3 της περσινής απολύτως βιωματικής φανταλίστας, εδώ,  χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας ο Φαντασμένιος κατέθεσε την άποψη πως η τηλεοπτική σειρά Beverly Hills 90210 είναι η πιο στρατευμένη σειρά του δημοκρατικού κόμματος της Αμερικής. Λίγους μήνες μετά, μεγάλο κανάλι έβαλε τη σειρά σε πραημ ταημ. Κάποιες βλέπουν την κυκλοφορία του βιβλίου του Τσίπρα ως την επόμενη τελεία που συνδέει μια γραμμή που και λοιπά και λοιπά αλλά το θέμα μας εδώ είναι ότι κάποια στιγμή ο Φαντασμένιος άκουσε στην αγαπημένη του εκπομπή το τραγούδι Peach Pit από μια μπάντα που λέγεται BRNDA. 

BRNDA και Peach Pit = Brenda = αυτά τα μαύρα μάτια που με κοιτάζουνε, χαμήλωσε τα λίγο γιατί με σφάζουνε. Η απόλυτη ομορφιά, το στιλ, το βλέμμα, η θλίψη, τα νεύρα, η επανάσταση, η φράντζα, το losing my religion στο repeat, το μισό χαμόγελο, αχ. Ας είμαστε ειλικρινείς αγαπητή αναγνώστρια, μια μπάντα που έχει πάρει το όνομα της από την θρυλική Μπρέντα και τον εθνικό ύμνο με κλαρίνα να έπαιζε, πάλι θα έμπαινε στην Φανταλίστα. Αλλά ας δούμε τι είναι αυτό το Total Pain.

Ο ήχος είναι, βασικά πως μπορεί να είναι ο ήχος μιας μπάντας που έχει πάρει το όνομα της από μια ηρωίδα τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 90; Ε αυτός είναι. Και το θέμα είναι, βασικά ποιο μπορεί να είναι το θέμα ενός δίσκου με τίτλο Total Pain; Ε ναι, αυτό είναι το θέμα. Υπάρχει λοιπόν αυτή η γλυκιά αντίφαση της Indie Art Pop με εναλλαγή γυναικείων και αντρικών φωνητικών που τραγούδι με τραγούδι εξερευνούν τα περί πόνου. 

Το Peach Pit των BRNDA είναι ένα άθλιο μέρος που απλά έχεις ξεμείνει και οι δήθεν φίλοι σου κάνουν ότι τους νοιάζει που διαβάζεις το θεατρικό έργο Fences του August Wilson. Α ρε Μπρέντα πόσο μόνη ένιωθες όταν είχες πωρωθεί με τους καταραμένους Γάλλους ποιητές και είχες το βούρλο την Ντόνα και την ΚΑΡΓΙΑ την Κέλλυ να σε πρήζουν με ετικέτες ρούχων. Πόσο πόνο κουβάλαγες μέσα σου, όπως η ηρωίδα (Jenny) στο πανέμορφο Cool Night όπου το σκηνικό είναι μια συναυλία με μικρές ντόπιες μπάντες. Αχ. 

 

15 όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Το Swallow είναι ο πρώτος δίσκος του μπασίστα των Ride, Steve Queralt. O δίσκος ηχητικά είναι ακριβώς στο σημείο που το ορθόδοξο Shoegaze συναντά το ορθόδοξο ποστ-ροκ. Και όπως είναι αναμενόμενο από τις δύο παραπάνω προτάσεις δεν έχει ούτε ψίχουλο να προσφέρει στο αδηφάγο τέρας της μουσική πρωτοπορίας.  Τι έχουμε εδώ; Έχουμε καλές  έως πολύ καλές συνθέσεις, όμορφες μελωδίες εξαιρετικές εκτελέσεις και μία ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;; λινκ. Το Messengers στο οποίο συμμετέχει η Verity Susman (των Electrelane) λογικά θα δεν θα γίνει επιτυχία αλλά είναι σίγουρο πως θα αναγνωριστεί και θα πάρει τη θέση που του αξίζει μαζί με όλα τα κλασικά shoegaze διαμάντια όταν επιτέλους η ουνέσκο αναδείξει το μουσικό αυτό είδος σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μπράβο κύριε Steve και με αυτά και με αυτά τώρα πια ξέρουμε ποιος είναι σίγουρα αθώος για την brit pop κωλοτούμπα των Ride στα 90s.

Εντωμεταξύ στα νέα του Shoegaze, το 2025 επανεμφανίστηκαν με συναυλίες οι My Bloody Valentine. Στο Δουβλίνο κάποιοι γράφουν ότι ξεκίνησαν από τα 115db. Σε κλειστό χώρο. Εντωμεταξύ το 2026 έχουμε συναυλίες Decius, Prolapse και Godspeed. Λες αγαπημένη αναγνώστρια να έχει έρθει η στιγμή για να αλλάξει τις πολύχρωμες τελίτσες ο Φάντα με λευκό φόντο και μαύρα γράμματα; 

 

16 πτώσεις

 Η Ethel Cain γράφει southern gothic μουσική για το τέλος της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης συνέντευξης της Cain στο flood και περιγράφει τέλεια το τι γίνεται στο Perverts. Το κακό με το τέλος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας είναι ότι μοιάζει να έρχεται αργά, με αποτέλεσμα η αγωνία να κρατάει πολύ και να κάνει πολύ θόρυβο. Ο θόρυβος του Perverts δεν είναι για να τρέμουν οι τζαμαρίες ή να εμφανιστούν τα φαντάσματα των Coil αλλά είναι αρκούντως ενοχλητικός για να σου κάνει ένα κόμπο στον λαιμό, σαν αυτούς που σου σκάλωναν όλο το χρόνο που διάβαζες και άκουγες για αυτά που γίνονταν στην Παλαιστίνη. Η αλήθεια είναι πως ο κόμπος έχει πολύ και από τις αβάσταχτες μελωδίες που περνάνε από το τρία των Portishead ως τους καλύτερους Shoegaze κατακλυσμούς. Το Punish αξίζει σίγουρα να μπει στην Κιβωτό του Νώε. 

Και μιας και το έφερε η κουβέντα στις πτώσεις, θα πρέπει αγαπητή αναγνώστρια κάποια στιγμή να δεις το d'est της Chantal Akerman που λογικά δεν είδες στο 14ο Φεστιβάλ Avant Garde της Αθήνας. Εδώ πρόκειται για ένα πειρατικό ντοκιμαντέρ με λήψεις σε Γερμανία, Πολωνία, Ουκρανία και Ρωσία λίγο μετά την πτώση του τείχους.  Σκέψου αυτές τις στιγμές που είσαι έξω και εκεί που οι άλλοι είδαν ασχήμια αλλά εσύ είδες τον κωδικό, δηλαδή κάτι όμορφο σαν εικαστική εγκατάσταση. Αυτό ακριβώς καταφέρνει και αποτυπώνει σαν lo-fi Αγγελόπουλος  στα 16mm η Άκερμαν. 

 

17 Καραγιάννης Καρατζόπουλος και σπασμένη φλέβα

 

Κάθε φορά που μπαίνει στο μπλογκ ο Φαντασμένιος νομίζει ότι θα βρει όλα τα ποστ με χιλιάδες λέξεις για το πόσο γαμάτη είναι η σπασμένη φλέβα. Εδώ και περίπου δέκα μέρες βλέπει τον ίδιο εφιάλτη. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα φουριόζος ο Οικονομίδης για να του δώσει συνέντευξη. 

Σε κάποια φάση του λέει ο Φαντασμένιος να μωρέ καλή η ταινία αλλά είναι λίγο μεγάλη και εντάξει το τραγούδι του Λεξ δεν κόλλαγε με τίποτα στο τέλος, όπως θα έλεγες και εσύ "σε βγάζει από την ταινία" καμία σχέση με την καταπληκτική μουσική που Μπάμπη Παπαδόπουλου, και το τέλος θα μπορούσε να ήταν εκεί που τρώνε και η γυναίκα του κοιτάει το κινητό, εντάξει μια άποψη είναι και αυτή, δεν μη νομίζεις. 

Ο Οικονομίδης ξεπαγώνει από το σοκ και τα κάνει όλα λίμπα. Στο τέλος και αφού έχει ισοπεδώσει το φτωχικό του Φάντα παίρνει το λαπτοπ μπαίνει στο μπλογκ και γράφει όλα τα ποστ για την φανταλίστα με θέμα την σπασμένη φλέβα. 2000 λέξεις το ποστ ε, όχι μαλακίες. 

Μέχρι να βγει το όνειρο αληθινό πάμε στο #17 της φανταλίστας όπου έχουμε τον πρώτο δίσκο των Floral Image από το Νορφολκ. To Gone Down Meadowland κυκλοφόρησε από την - σεσημασμένη στα ακραία μουσικά φαινόμενα - ψυχεδελομάνα λονδρέζικη fuzz club records. Πρόκειται για έναν δίσκο της ψυχεδελικής μουσικής με ξεκάθαρη ροπή προς την ντάγκλα, σαν King Gizzard που έχουν πιει όλον τον Lee "Scratch" και το Mercy (βλέπε #18). Με λίγες εξαιρέσεις ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν σάουντρακ ταινίας του Τζέημς Πάρις ή οποιασδήποτε ταινίας του 70 έχει τα δικαιώματα η Καραγιάννγης- Καρατζόπουλος. 

ένα πρόχειρο top-5 του Φαντασμένιου θα ήταν: 

Κατηγορώ το Κορμί μου

Ανώμαλο φορτίο

Το Σφάλμα
Μια Γυναίκα με Παρελθόν (σεξομανία)

Καταναλωτική Κοινωνία

Ψυχή και Σάρκα (εσύ και εγώ)
Καυτή Εκδίκησις (sic)

Εντωμεταξύ αυτές είναι εφτά αλλά μακάρι να ήταν αυτό το μόνο μας πρόβλημα. Ούτε ο Οικονομίδης - φυσικά - είναι το πρόβλημα μας, μακάρι η ταινία του να κάνει εκατομμύρια εισιτήρια να πάει ο κόσμος στο σινεμά. Εδώ κανονικά ο Φαντασμένιος θα έγραφε μια κακία για την ταινία του Καζαντζίδη που έκανε χαμό φέτος, ωστόσο δε γαμιέται ρε; Ας πάει να δει και Μάστορα ο κόσμος, πλάκα είχε η ταινία.   

Οι Floral Image κυκλοφόρησαν στο τέλος της χρονιάς και το EP Gone Down Meadowland το οποίο περιέχει τρία τραγούδια που δεν χώρεσαν στο δίσκο και κάποιες λαηβ εκτελέσεις. Από τον δίσκο ο Φάντα διαλέγει το ρολερκοστερικ Tiergarten και από το EP το ανατολιζέ Spiraline.